Laura uwielbiała taką pogodę. Choć pewnie byłoby inaczej, gdyby nie była odizolowana od tęgo szaleństwa kamiennymi murami dużego domu. Odgłos deszczu przypominał stukot pinezek rzucanych na drewnianą podłogę, a grzmoty brzmiały jak trzask pękającego drewna. Jak na razie. Laura wiedziała, że będzie gorzej. Cały czas nasłuchiwała prognoz w radiu. Drzwi i okna dygotały pod naciskiem silnego wiatru. Szyby były zasłonięte deskami i oklejone taśmą. Przy oszklonych drzwiach na taras ułożyli na zewnątrz worki z piaskiem, a wewnątrz ręczniki i szmaty, w które wsiąkała woda, jaką wiatr zdołał wcisnąć do środka. To było jedyne miejsce w całym domu, o które się niepokoili. Kelly oglądała telewizję i bawiła się lalkami. Richard chodził z pokoju do pokoju, sprawdzając uszczelnienia. Potem wszedł na strych, żeby się upewnić, że dach nie przecieka. Laura poszła do żółtego pokoju. Podeszła do okna i spojrzała w dół, na opustoszałe miasteczko. Ostatni prom zabrał wczoraj prawie wszystkich, poza policją. Ostra rysa błyskawicy przecięła czarne niebo, oświetlając teren poniżej domu. O, Boże. - Richardzie! - zawołała. - Chodź tu szybko. Wbiegł do pokoju. -Nie powinnaś stać przy oknie - powiedział, podchodząc bliżej. - Nie jest oklejone taśmą. -Wiatr wieje od strony morza, a nie tutaj - powiedziała, a potem obejrzała się przez ramię. - Tam są jeszcze ludzie. - Co? Podbiegł do okna. -Miasteczko jest zalane. W świetle błyskawicy zobaczyłam policjantów, którzy wyprowadzali kogoś z tamtego domu. - Pokazała palcem, chociaż nic nie było widać w ciemności. - Musimy coś zrobić. -Myślałem, że wszyscy popłynęli na stały ląd. W czasie każdego huraganu w ciągu ostatnich pięciu lat zarządzano ewakuację całej wyspy, z wyjątkiem policji. I jego. Richard nie mógł stać z boku i patrzeć, jak komuś dzieje się krzywda. Wyciągnął z kieszeni krótkofalówkę, której używał, gdy chciał się skontaktować z Deweyem. Opisał mu sytuację. -Weź ciężarówkę. Czy twoje policyjne radio nadal działa? -Tak. Byłem na nasłuchu. Dom starej pani Demmer jest pół metra pod wodą. Teraz zalewa ulicę Magnoliową - zatrzeszczał głos Deweya w krótkofalówce. -Więc musimy się pospieszyć. Skontaktuj się z zastępcą szeryfa. -Dobrze. Przywiozę ich tu. Richard schował aparacik i zawołał do Laury. -Chodź. Musimy znaleźć jakieś koce i poduszki. - Opuścił pokój i zszedł na dół. - I apteczkę. I chyba powinniśmy zaparzyć kawę. - Zatrzymał się na schodach i obejrzał na nią. - Czy mamy dość jedzenia na jakieś dwa dni? -Tak. Starczy nawet na dłużej. -To dobrze. Nie mam pojęcia, ile osób jest tam na dole. - Ruszył dalej schodami. - Ale ze mnie idiota! Że też o tym nie pomyślałem.